M. A. Bulgakov

Ni klarigu la diritan. Stecxjo Latronov, direktoro de la teatro Varieteo , rekonsciigxis je tiu mateno en sia hejmo, en la apartamento kiun li okupis kun la forpasinto Berlioz, en granda ses’etagxa domo kiu krampoforme etendigxis laù la strato Sadovaja.

Endas diri, ke tiu apartamento n-ro 50 jam delonge havis la reputacion se ne tute malbonan, do almenaù strangan. Antaù du jaroj gxi ankoraù apartenis al la vidvino de la juvelisto de Fougeré. Anna Francevna de Fougeré , estiminda kaj tre negocema sinjorino kvindekjara, tri cxambrojn el la kvin ludonis al du logxantoj: la familinomo de unu estis, se ni ne eraras, Belomut, tiu de la dua ne konservigxis.

Nu, antaù du jaroj en la logxejo komencigxis neklarigeblaj fenomenoj: el gxi senspure malaperis homoj.

En iu ripoztago la apartamenton vizitis miliciano, li elvenigis en la antaùcxambron la duan logxanton (kies familinomo perdigxis) kaj diris, ke tiu estas petata por unu minuto veni al la miliciejo por tie ion subskribi. La logxanto ordonis al Anfisa, la malnova kaj fidela mastrumistino de Anna Francevna, respondi al la eventualaj telefonvokoj ke li revenos post dek minutoj, kaj li foriris kun la gxentila blankganta miliciano. Tamen ne nur post dek minutoj li ne revenis sed neniam ajn li revenis. La plej mirinda estis tio, ke, evidente, kun li malaperis ankaù la miliciano.

La pia, aù, se diri la tutan veron, la supersticxa Anfisa sen cxirkaùfrazo deklaris al sia cxagrenita mastrino, ke tio estas sorcxo, ke sxi bonege scias, kiu forportis la logxanton kaj la milicianon, sed antaùnokte sxi malvolas diri tion. Do, estas sciate, ke unu fojon komencigxinte la sorcxo igxas nehaltigebla. La dua logxanto malaperis, kiom ni memoras, lunde, kaj je la merkredo malaperis, kvazaù englutite de la tero, Belomut - kvankam, verdire, cxe aliaj cirkonstancoj. Kiel kutime, je la mateno venis la aùtomobilo por veturigi lin al la oficejo, sed poste gxi neniun reportis kaj mem neniam reaperis.

La afliktego kaj la teruro de Mme Belomut estis nepriskribeblaj. Sed, ho ve, ambaù ne daùris longe. En tiu sama nokto, reveninte kun Anfisa de la vilao, kiun Anna Francevna ial haste vizitis, sxi jam ne trovis civitaninon Belomut en la logxejo. Pli ol tio: la pordoj de ambaù cxambroj, kiujn okupis la geedzoj Belomut, estis sigelitaj.

Iel-tiel pasis du tagoj. Je la tria tago Anna Francevna, kiu dum la lastaj diurnoj suferis je sendormeco, same haste forveturis al la vilao… Cxu necesas diri, ke sxi ne revenis!

Restinte sola, Anfisa satploris kaj enlitigxis post la unua horo nokte. Ne estas sciate, kio okazis pri sxi poste, sed la najbaroj el aliaj apartamentoj rakontis, ke el la n-ro 50 la tutan nokton aùdigxis klakbruoj kaj ke gxis la mateno en gxiaj fenestroj helis la elektra lumo. Matene oni eksciis, ke ankaù Anfisa malaperis!

Pri la malaperintoj kaj pri la malbenita logxejo la domanoj dum longa tempo rakontadis cxiajn legendojn, kiel ekzemple tiu, ke la magra kaj pia Anfisa portis sur sia velkinta brusto sxaman saketon kun dudek kvin grandaj briliantoj, kiuj apartenis al Anna Francevna. Ke en la hejtligna sxedo de la vilao, kiun haste vizitis Anna Francevna, tute meme malkovrigxis nekalkulebla trezoro en formo de tiaj samaj briliantoj kaj caraj ormoneroj… Kaj tiel plu en la sama gxenro. Nu, kion ni ne scias certa, pri tio ni ne responsas.

Tiel aù alie, sed la apartamento restis vaka kaj sigelita nur unu semajnon, post kio tien enlogxigxis: la forpasinto Berlioz kun sia edzino kaj tiu sama Stecxjo, ankaù kun sia edzino. Tute nature, apenaù ili sin instalis en la malbenita logxejo, tuj komencigxis cxiaj misajxoj. Nome, dum unu monato malaperis ambaù edzinoj. Sed cxi tiuj ne senspure. Pri la edzino de Berlioz estis rakontate, ke oni vidis sxin en Hxarkovo kun baledestro, dum pri la edzino de Stecxjo oni diris, ke sxi reaperis cxe Bojxedomka kie, laù klacxo, la direktoro de Varieteo, profitante sian sennombran konataron, per iu artifiko sukcesis havigi al sxi cxambron en plurfamilia apartamento, tamen sub la kondicxo, ke neniam sxi proksimigxu al la domo cxe Sadovaja…

Do, Stecxjo ekgxemis. Li volis voki la mastrumistinon Grunjo kaj postuli de sxi piramidonon, sed li tuj komprenis, ke tio estas stultajxo… ke nature, Grunjo ne uzas piramidonon. Li provis sercxi helpon de Berlioz, dufoje li gxemvokis: «Micxjo… Micxjo…» sed, vi mem tion komprenas, li ne ricevis respondon. En la logxejo regis absoluta silento.

Movinte la piedfingrojn Stecxjo konstatis, ke li kusxas en sxtrumpetoj; per tremanta mano li palpis sian femuron por kompreni, cxu li surhavas ankaù pantalonon, sed cxi tion li ne sukcesis kompreni.

Finfine, konvinkigxinte ke li estas forlasita kaj sola, ke li povas kalkuli je nenies helpo, li decidis sin levi, kiom ajn grandan superhoman fortostrecxon li devus fari.