M. A. Bulgakov

– Ah, la nigra magiisto? - respondis Rimskij en la aùdilo, - la afisxoj tuj venos.

– Ah ha, - diris Stecxjo per malforta vocxo, - do, gxis…

– Cxu baldaù vi venos? - demandis Rimskij.

– Post duonhoro, - respondis Stecxjo kaj, pendiginte la aùdilon, li premis sian brulantan kapon per la manoj. Ahx, kia fiega rezultas acxajxo! Kio okazis pri la memoro, civitanoj? Kio?

Tamen plu restadi en la antaùcxambro estus malgxentile, kaj Stecxjo rapide faris planon: li cxiel kasxu sian nekredeblan memortruon, kaj nun antaù cxio li ruze paroligu la alilandanon, kion do cxi tiu intencas hodiaù prezenti en la al Stecxjo konfidita Varieteo?

Stecxjo sin forturnis de la aparato kaj en la antaùcxambra spegulo, jam delonge ne purigata de la maldiligenta Grunjo, li klare vidis strangan stangofiguran longulon kun nazumo (ahx, se Ivano Nikolaicx estus tie! Li tuj estus rekoninta la ulon!). Nu, la homo speguligxis kaj malaperis. Alarmite, Stecxjo pli atente rigardis tra la antaùcxambro kaj duafoje li ricevis ekpusxon, cxar en la spegulo pasis grandega nigra virkato kaj same malaperis.

Por unu momento lia koro ekhaltis, li sxanceligxis.

«Kio do estas cxi tio?» li pensis, «cxu mi frenezigxas? De kie venas tiuj spegulbildoj?!» Rigardante tra la antaùcxambro li timigite kriis:

– Grunjo! Kial cxe ni vagas kato? Kiel gxi trafis cxi tien? Kaj la alia ulo?»

– Trankviligxu, Stefano Bogdanovicx, - respondis vocxo, tamen ne tiu de Grunjo, sed la vocxo de la gasto el la dormocxambro, - la kato estas mia. Ne nervozumu. Koncerne al Grunjo, sxi ne estas cxi tie, mi sendis sxin al Voronejx, sxia naskigxloko, cxar sxi plendis, ke vi jam delonge retenas sxian ferion.

Tiuj vortoj estis tiom surprizaj kaj absurdaj, ke Stecxjo decidis, ke li misaùdis. Tute konsternite li trotetis en la dormocxambron kaj stuporigxis sur la sojlo. Liaj haroj movigxetis kaj sur lia frunto ekbrilis malgrandaj sxvitgutetoj.

La gasto ne plu estis sola en la dormocxambro, nun li havis kompanion. La duan braksegxon okupis la individuo kiun Stecxjo jxus viziis en la antaùcxambro. Nun li estis klare videbla: plumsimilaj lipharoj, unu vitro de la nazumo briletas, la alia mankas. Sed en la cxambro estis io ankoraù pli malbona: sur la juvelistvidvina puftabureto sengxene duonkusxacxis iu tria, nome, la timige granda nigra kato, tenanta en unu piedo glaseton da vodko kaj en la alia, forkon kun alpikita fungo marinita.

La lumo, ecx sen tio magra en la dormocxambro, komencis estingigxi antaù la okuloj de Stecxjo. «Estas do tiel ke oni frenezigxas» li pensis krocxante sin je la pordokadro.

– Mi vidas, karega Stefano Bogdanovicx, ke vi estas iom surprizita, cxu? - demandis Voland la klakantan per la dentoj direktoron de Varieteo. - Tamen la afero estas neniom mirinda. Tio estas mia sekvantaro.

Cxe tiuj vortoj la kato eltrinkis sian vodkon kaj la mano de Stecxjo glitis laù la pordokadro malsupren.

– Nu, mia sekvantaro bezonas lokon, - daùrigis Voland, - tiel ke unu el ni estas troa en la logxejo. Al mi sxajnas ke tiu troa estas gxuste vi!

– Ili, ili estas troa! - kaprovocxe kunkantis la kvadratita longulo, parolante pri Stecxjo en la lakeeca pluralo. - Gxenerale dum la lasta tempo ili nekredeble porkumas. Ili drinkas, misuzas sian pozicion por malcxastadi kun la virinoj, en la ofico ili faras nenion, nek povas ion fari, cxar ili nenion ajn komprenas pri la tasko al ili komisiita. Al la superuloj ili jxetas polvon en la okulojn!

– La ofican aùton li misuzas! - hipokrite aldonis la kato macxante la fungon.

Kaj cxi tiam, dum Stecxjo, tute sinkinte sur la plankon, per senforta mano gratis la pordokadron, okazis la kvara, lasta apero en la logxejo.

Rekte el la plenstatura spegulo eliris malalta sed eksterordinare largxasxultra individuo, kun bulcxapelo sur la kapo kaj kun elbusxigita kojnodentego hidiganta jam sen tio mirinde mallogan fizionomion. Krome, lia hararo estis fajre rugxa.

– Gxenerale, - li enmiksigxis en la konversacion, - mi ne komprenas, kiel li povis igxi direktoro, - la rufulo parolis pli kaj pli nazsone, - li tiom same estas direktoro, kiom mi estas episkopo!

– Vi ne similas episkopon, Azazello, - rimarkis la kato prenante al si kolbaseton sur la teleron.

– Ja gxuste pri tio mi parolas, - nazvocxis la rufulo kaj, sin turninte al Voland, li respekte aldonis: - Permesu, messire , lin ekspedi al cxiuj diabloj?

– Husx!! - subite sputis la kato hirtigante sian hararon.

Kaj la dormocxambro ekturnigxis cxirkaù Stecxjo, lia kapo pusxigxis kontraù la pordokadro kaj svenante li pensis: «Mi mortas…»

Sed li ne mortis. Kiam li malfermetis la okulojn, li vidis sin sidanta sur io sxtona. Cxirkaù li aùdigxis kontinua bruo. Bone malferminte la okulojn li vidis, ke bruas la maro, ecx pli ol tion, ke ondo balancas tuj sub liaj piedoj, resume, ke li sidas sur la pinto de moleo, ke sub li lazuras brilanta maro, kaj malantaùe sur la montoj etendigxas bela urbo.

Stecxjo ne sciis, kiel konvenas konduti en similaj okazoj. Li levis sin sur la tremantajn gambojn kaj iris sur la moleo al la bordo.