M. A. Bulgakov

– Do, bravege! - ekkriis Stravinskij konvinkite; sin turninte al la barbetulo li ordonis: - Teodoro Vasiljevich, bonvolu elhospitaligi civitanon Senhejmulo kaj transportigu lin en la urbon. Sed la chambron oni ne okupu, kaj ne necesas shanghi la littolajhojn. Post du horoj civitano Senhejmulo ree estos chi tie. Do, - li turnis sin al la poeto, - sukceson al vi mi ne deziras, char je tiu sukceso mi neniom kredas. Ghis la baldaua revido! - Li sin levis kaj lia sekvantaro movighetis.

– Kial mi ree estos chi tie? - maltrankvile demandis Ivano.

La profesoro shajnis atendi tiun demandon, li tuj residighis kaj diris:

– Tial, ke kiam vi en kalsono venos en miliciejon kaj deklaros, ke vi renkontis homon, kiu persone konis Poncion Pilaton, oni tuj reveturigos vin chi tien kaj vi denove trafos en chi tiun chambron.

– Kial temu pri kalsono? - demandis Ivano perplekse rigardante chirkauen.

– Precipe pri Poncio Pilato. Tamen ankau pri la kalsono. Char la publikan havajhon ni reprenos kaj redonos al vi viajn vestojn. Nu, vi estis venigita chi tien en kalsono, kaj viziti vian loghejon vi neniel intencas, kvankam mi aludis al vi pri tio. Aldonu al tio Pilaton… kaj la kazo estas kompleta!

Chi tiam io stranga okazis pri Ivano Nikolaich. Lia volo shajnis fendighi, li sentis sin malforta kaj preta peti konsilon.

– Kion do mi f aru? - li demandis senkuraghe.

– Ah! Bravege, - respondis Stravinskij, - jen tre prudenta demando. Nun mi diros al vi, kio reale al vi okazis. Hierau iu forte vin timigis kaj konsternis per la rakonto pri Poncio Pilato kaj ceteraj aferoj. Nervozigite kaj tute ekster vi, vi kuras tra la urbo rakontante pri Poncio Pilato. Tute nature, oni prenas vin por frenezulo. Nur unu rimedo nun povas vin savi: plena kvieto. Kaj nepre vi devas resti chi tie.

– Tamen necesas lin kapti! - jam petvoche ekkriis Ivano.

– Bone, sed kial vi mem chion faru? Surpaperigu chiujn viajn suspektojn kaj akuzojn kontrau tiu homo. Nenio estas pli facila ol transdoni vian deklaron al la kompetenta instanco kaj se, kiel vi opinias, temas pri krimulo, chio baldau klarighos. Tamen mi metas la kondichon, ke vi ne strechu vian kapon, kaj provu malpli pensi pri Poncio Pilato. Homoj inventas plej eksterordinarajn historiojn; nu, ne chiun oni kredu!

– Komprenite, - decidmiene deklaris Ivano, - mi petas doni al mi plumon kaj paperon.

– Donu al li paperon kaj mallongan krajonon, - ordonis Stravinskij al la dika virino; kaj al Ivano li diris: - Tamen mi konsilas al vi hodiau nenion skribi.

– Ne, hodiau, nepre hodiau, - maltrankvile ekkriis Ivano.

– Nu, bone. Tamen ne lacigu la cerbon. Kion vi ne sukcesos fari hodiau, tion vi f aros morgau.

– Sed li eskapos!

– Ho ne, - senhezite replikis la profesoro, - certe li ne eskapos, tion mi garantias. Kaj bone memoru, ke chi tie ni chiel vin helpos, kaj ke sen nia helpo vi nenion atingos. Chu vi min audas? - li demandis kun subita emfazo kaj ekprenis ambau manojn de Ivano Nikolaich. Tfenante ilin en la siaj li longe, fikse rigardis Ivanon en la okulojn kaj ripetadis: - Ni helpos vin… ni helpos vin… chu vi min audas?… Ni helpos vin… Vi facilighos. Chi tie estas kviete, trankvile… Ni helpos vin…

Ivano Nikolaich subite oscedis, lia vizagho malstrechighis.

– Jes, jes, - li diris nelaute.

– Do, brave, - lau sia kutimo konkludis Stravinskij kaj sin levis, - ghis revido! - li premis la manon de Ivano kaj, jam elirante, li turnis sin al la barbetulo kaj diris: - Jes, la oksigenon ja provu… kaj la banojn.

Post kelkaj momentoj Ivano ne plu vidis kontrau si la profesoron nek lian sekvantaron. Malantau la fenestra dratreto, en la tagmeza sunlumo belis la ghoja printempa pin’arbaro transborda, kaj pli proksime brilegis la rivero.

Chapitro 9

KERUBJEVAJHOJ

Nikanoro Ivanich Nudokrudov, prezidanto de la loghoasocio de la domo n-ro 302-bis che la strato Sadovaja en Moskvo, kie loghis la forpasinto Berlioz, ekde la jhusa nokto inter la merkredo kaj la jhaudo estis en frenezigaj klopodoj de l’ kapo ghis piedoj.

Kiel ni jam scias, je la noktomezo al la domo venis la komisiono en kies laboro partoprenis Jheldibin, oni elvokis Nudokrudovon, informis lin pri la morto de Berlioz kaj de li akompanate iris en la apartamenton n-ro 50.

Tie la kornisiono plenumis sigeladon de la mamiskriptoj kaj de la apartenajhoj de la mortinto. Nek Grunjo, la mastrumistino, nek la frivola Latronov tiutempe estis en la apartamento. La komisiono sciigis al Nikanoro Ivanich, ke la manuskriptojn de la mortinto ghi forportos por klasado, ke lia loghejo, tio estas tri chambroj (la eksaj kabineto, salono kaj la manghochambro de la juvelistvidvino), transiras je la dispono de la loghoasocio, ke la proprajhoj de la mortinto restu en la indikita loghejo ghis la heredontoj estos determinitaj.