M. A. Bulgakov

Nudokrudov levetis la shultrojn, malfermis la tekon kaj trovis tie la leteron de Latronov.

– Kiel povis okazi, ke mi tute pri ghi forgesis? - stultamiene rigardante la malfermitan koverton murmuris la prezidanto.

– Ordinara afero, kara Nikanoro Ivanich, tute ordinara afero! - ekchirpis Kerubjev. - Distrighemo, distrighemo, kaj trolacigho, kaj hipertensio, nia kara amiko Nikanoro Ivanich! Mi mem estas terure distrighema. Iun tagon, che pokaleto, mi rakontos al vi kelkajn faktojn el mia biografio, vi krevos de rido!

– Kiam do Latronov forveturos al Jalto?

– Jam, jam li forveturis! - ekkriis la interpretisto, - li, pardonon, jam rulighegas! La diablo scias, kie li jam estas! - la brakoj de Kerubjev turnighis kvazau aloj de venta muelejo.

Nudokrudov deklaris, ke li devas vidi la alilandanon, sed la interpretisto respondis rifuze: absolute maleble. Li estas okupita. Li dresas la katon.

– La katon, se vi deziras, mi povas al vi montri.

Tion Nikanoro Ivanich malakceptis, kaj la interpretisto tuj prezentis al li surprizan sed tre interesan proponon.

Konsidere ke sinjoro Voland nepre malvolas loghi en hotelo, kaj krome, ke loghospacon li kutimas havi vasta, chu la loghoasocio konsentos lui al li, ghuste por unu semajno, tio estas por la dauro de liaj prezentadoj en Moskvo, la tutan apartamenton, do ankau la chambrojn de la mortinto?

– Por li tio ja estas egala, por la forpasinto, - flustre shushis Kerubjev, - ja konsentu, Nikanoro Ivanich, li tiun chi loghejon jam ne bezonas, chu?

Iom perplekse Nudokrudov objhetis, ke normale la alilandanoj devas loghi en Metropole, neniel en privataj loghejoj…

– Ja mi diras al vi, - arde flustris Kerubjev, - li estas kapricema kiel mil diabloj! La sinjoro malvolas! La sinjoro malshatas la hotelojn! Jen ghis kie mi ilin havas, tiujn turistojn alilandajn! - intimtone plendis Kerubjev, pushante la dikfingron en sian vejnozan gorghon, - nekredeble, kiom da malbona sango al mi ili faris! Enlasite en la landon, tia ulo au chion prispionas, kiel plej fia kanajlo, au per siaj kapricoj tute fortrivas oniajn nervojn: tio chi ne taugas, tio f or ne konvenas!… Dum por via asocio, Nikanoro Ivanich, tio estas pura gajno kaj evidenta profito. Ja pri mono li tute ne zorgas, - Kerubjev jhetis rigardon chirkauen kaj flustris al la prezidanto: - li estas milionulo!

La propono de la interpretisto havis evidentan sencon praktikan, ghi estis tre serioza propono, sed io mirinde malserioza estis kaj en lia parolmaniero, kaj en liaj vestoj, kaj en tiu hida, tute senutila nazumacho. Tio kauzis malklaran sed ghenan impreson en la animo de la prezidanto, kaj tamen li decidis akcepti la proponon. Char la financa stato de la asocio prezentis, ho ve, nemalgrandan deficitegon. En la autuno estis achetenda mazuto por la vaporhejtado, sed kontrau kiaj groshoj - tion sciis neniu. Kun la mono de la turisto oni eble povus elturnighi. Sed la praktikema kaj prudenta prezidanto deklaris, ke antau chio li devos akordigi la aferon kun la Alilandanburoo.

– Kompreneble! - ekkriis Kerubjev. - Certe, akordigo ja estas neprajho. Jen la telefono, Nikanoro Ivanich, tuj akordigu! Kaj pri la mono vi vin ne ghenu, - li aldonis flustre, kondukante la prezidanton en la antauchambron al la telefono, - se ne lin, kiun do pagigi! Se vi vidus lian vilaon en Nico! Promesu al mi, ke jam chi somere, dum via sekva vojagho eksterlanden, vi speciale venos ghin vidi - vi ploros pro admiro!

La afero pri la alilandano aranghighis pertelefone kun rapideco eksterordinara, tute konsterninta la prezidanton. Evidentighis, ke oni jam scias pri la intenco de sinjoro Voland loghi en la privata loghejo de Latronov, kaj havas nenian objheton.

– Do, eminente! - blekegis Kerubjev.

Iom malspritigite de lia chirpado, Nudokrudov deklaris, ke la loghoasocio konsentas ludoni al artisto Voland la apartamenton n-ro 50 por unu semajno je la prezo po… - Nikanoro Ivanich embarasite pauzetis kaj diris:

– Po kvincent rubloj tage.

– Tiam Kerubjev definitive konsternis la prezidanton. Li shteliste palpebrumis jhetante rigardon en la direkto al la dormochambro, de kie audighis la molaj saltoj de la peza kato, kaj shushis:

– Do, por unu semajno tio estos trimil kvincent, chu?

Nudokrudov atendis, ke li aldonos: «Nemalbonan apetiton vi havas, Nikanoro Ivanich!» sed Kerubjev diris ion tute alian:

– Chu tio estas konsiderinda monsumo? Postulu kvinmil, li pagos.

Nudokrudov konfuzite ridetis kaj sen rimarki sin veni trovighis antau la skribotablo de la mortinto, kie Kerubjev, plej rapide kaj lerte, produktis kontrakton en tri ekzempleroj. Finskribinte li malaperis en la dormochambro kaj tuj revenis kun la elana parafo de la alilandano sur chiu ekzemplero. Ankau la prezidanto subskribis la kontrakton, kaj Kerubjev petis kvitanci kvin…

– Vorte, Nikanoro Ivanich, vorte!… kvinmil rublojn… - kaj kun histriona startosignalo, malkonvena che serioza afero: - Ein, zwei, drei! - li metis antau la prezidanton kvin novajn biletpakojn bankajn.