M. A. Bulgakov

Sekvis nombrado de la biletoj, akompanata de Kerubjev per proverboj kaj popoldiroj, kiel ekzemple «konfidu sed vidu», «bonaj kalkuloj, bonaj kunuloj» kaj similaj spritajhoj.

Kalkulinte la monon Nudokrudov ricevis de Kerubjev la pasporton de la alilandano por la provizora registrado, metis ghin kun la kontrakto kaj la mono en sian tekon kaj, ne sukcesinte sin deteni, li petis pri senpaga enirbileto…

– Certe, certe, senprobleme! - blekegis Kerubjev, - kiom da lokoj vi volas, Nikanoro Ivanich, chu dek du? chu dek kvin?

La konfuzita prezidanto klarigis, ke li bezonas nur pareton da lokoj, por si kaj por sia edzino Pelagia Antonovna.

Per facila movo Kerubjev tuj elposhigis notblokon kaj brave skribis invitilon por du personoj en la unuan vicon. Ghin la interpretisto transdonis al Nudokrudov per sia maldekstra mano, dum per la dekstra li lerte metis en lian alian manon dikan pakon kraketan. La prezidanto jhetis rigardon sur la pakon, rughegighis kaj provis ghin repushi.

– Tio estas malregula… - li murmuris.

– Ech audi tion mi rifuzas, - flustris Kerubjev rekte en lian orelon, - che ni tio estas malregula, che la alilandanoj, lauregula. Vi lin ofendos, Nikanoro Ivanich, kaj tio estus malkonvena. Vi laboris…

– Severe punata afero, - mallautege flustris la prezidanto kaj rigardis chirkauen.

– Sed kie estas la atestantoj? - flustris Kerubjev en la alian orelon, - mi demandas, kie do ili estas? Kion vi diras?

Poste Nudokrudov asertis, ke chi tiam okazis miraklo: la pako mem rampis en lian tekon, kaj kelkajn sekundojn pli malfrue la prezidanto, iel molighinta kaj ech senfortigita, retrovighis sur la shtuparo. Pensoj kirlighis en lia kapo. Tie turnighis la Nica vilao, kaj la katodresado, kaj la penso, ke vere ja atestantoj ne estis, kaj ke Pelagia Antonovna ghojos pri la senpaga bileto. La pensoj senkoheraj sed entute agrablaj. Kaj tamen, ie en la plejprofundo de lia animo, dorneto pikis la prezidanton. La dorneto de maltrankvilo. Krome, tie sur la shtuparo lin, subita kiel bato, frapis la demando: «Sed kiel la interpretisto povis penetri en la kabineton kies pordo ja estis sigelita? Kaj kiel okazis ke li, Nikanoro Ivanich, ne demandis pri tio?» Kelkan tempon Nudokrudov shafe gapis sur la shtupojn, sed finfine li decidis krachi sur la aferon kaj ne plu sin turmenti per la malfacila demando…

Apenau la prezidanto forlasis la loghejon, el la dormochambro eksonis basa vocho:

– Al mi tiu Nikanoro Ivanich malplachis. Li estas fripono kaj avarulo. Chu oni povus aranghi tiel, ke li ne plu venu?

– Messire, sufichas via ordono!… - de ie respondis Kerubjev per vocho neniel tremeta sed tre klara kaj sonora.

Tuj la malbeninda interpretisto aperis en la antauchambro, diskis telefonnumeron kaj ial tre ploreme ekparolis en la audilon:

– Ha lo! Mi rigardas mia devo informi vin, ke nia prezidanto de la loghoasocio de la domo 302-bis, strato Sadovaja, Nikanoro Ivanich Nudokrudov, shakras per valuto. Nunmomente en lia apartamento n-ro 35, en la ventol’aperturo en la necesejo, pakite en gazetpaperon kushas kvarcent dolaroj. Parolas Timoteo Kvascov, loghanto de la apartamento dek unua de la indikita domo. Sed mi suplikas ne malkashi mian nomon antautimante la venghon de la supredirita prezidanto.

Kaj li remetis la audilon, la kanajlo!

Pri tio, kio plue okazis en la apartamento n-ro 50, informoj mankas, sed oni precize scias, kio okazis che Nikanoro Ivanich. Reveninte hejmen, li sin enshlosis en la necesejho, prenis el la teko la biletpakon truditan de la interpretisto kaj konstatis, ke en ghi estas kvarcent rubloj. La pakon Nudokrudov envolvis en shirpecon de gazeta folio kaj shovis en la ventoltruon.

Post kvin minutoj li sidis chetable en sia manghochambreto. Lia honorinda edzino alportis el la kuirejo bele distranchitan haringon, abunde surshutitan per haketita shenoprazo. Nikanoro Ivanich plenigis je vodko rughvinan glaseton, eltrinkis, denove ghin plenigis, eltrinkis, krochis tri haringopecojn per la forko… kaj je tiu momento oni sonorigis che la pordo, ghuste kiam Pelagia Antonovna enportis vaporantan kaserolon, jam unua rigardo sur kiun ne lasis ech malplejan dubon, ke tie en la denso de la broga barcho kushas tio, ol kio pli bongusta estas nenio en la mondo - medola osto.

Nikanoro Ivanich glutis la salivon kaj grumblis kvazau incitata hundo:

– Iru ili en la inferon! Ech dum tagmangho mi ne havas kvieton. Neniun enlasu, for, for mi estas. Pri la loghejo diru, ke oni chesu babilachi. Post semajno estos kunveno…

La edzino rapidis en la antauchambron, kaj Nikanoro Ivanich per la kulerego malmergis el la fajre arda lago ghin, la laulonge fenditan oston. Kaj je tiu sama momento en la manghochambron envenis du civitanoj sekvate de Pelagia Antonovna, ial tre palighinta. Jetinte rigardon sur la civitanojn ankau Nikanoro Ivanich ighis palega kaj sin levis.

– Kie estas la necesejo? - zorgomiene demandis la unua, kiu surhavis blankan rusan chemizon.

Bato audighis de la manghotablo: Nikanoro Ivanich lasis la kuleregon fali sur la laktolon.