Недапісаная кніга

У тупіку

Дзялок, нячысты на руку,

Даўно жыве ў асабняку,
Ў Камуністычным тупіку.
Ён быў чэкістам, трохі катам,
Пасля увішным бюракратам,
З тае элітнае пароды,
Што мае ўсе узнагароды.
Цягнуў аднойчы на «Героя»,
Але было старэйшых трое...
Цікава, кім ён стаў цяпер,
Без сакратаркі, i папер,
I ўсемагутнае вяртушкі,
I ўжо не дагаджаюць служкі,
Калі няма казённых «ЗІМаў»
I плоймы ўвішных падхалімаў
А што пазбавіўся пасады,
ён раздабрэў i нават рады,
Сабраў ён колішні актыў,
I вось вам — кааператыў.
У тупіку прачнуўся зранку,
Бо ўжо рахунак ёсць у банку.
А грошы? Робяцца з паветра
I лічацца на кіламетры.
Ён некалі аптовым базам
Даваў усім заданні разам:
Ён ix трымаў, яны — яго
(Вядома, што не аднаго).
Загадчыкі там не святыя,
Галоўнае — ўсё тыя, тыя.
Змяніў пасаду толькі ён
На фірму з назвай «Балабон».
Ен звоніць з раніцы на базу
I вырашае ўсё адразу.
Пасля «актыў» на Камароўцы,
Хто ў куртачцы, а хто ў вятроўцы,
Расклалі джынсы i дублёнкі,
Сукенкі, фінскія пялёнкі,
Касеты, магнітолы, плёнкі.
Дзялкі i цэны — лібералы,
А людзі клічуць «АББІРАЛЫ»,
Бо грошы робяцца з паветра
Даўно у фірменнага «мэтра».
Зубрыў ён Марксаў «Капітал»,
Цяпер свой мае капітал
I не застаўся убаку,
Хоць i не чысты на руку,
I цешыцца ў асабняку
Ў Камуністычным тупіку.

6/ІХ—91

Maнa

Не ведаю, чыя віна,

Што распаўзлася так мана
У доўгіх нудных справаздачах,
У кабінетах i на дачах.
Сын хлусіць маці, маці — сыну,
Нявінную зрабіўшы міну.
Звычайна памаўзлівы муж
Выкручваецца, быццам вуж.
А з кім грашыў?
З чужою жонкай
Пад дараванаю дублёнкай.
Мана такая — паўбяды,
Бяда, што доўгія гады
Хлусня перапаўзае ў зводкі,
І страты лічаць за знаходкі:
Прыпісваюцца два нулі,
Каб толькі процанты былі.
За імі з'явяцца рашэнні,
I будуць грошыкі ў кішэні.
Выкручвацца гультайства мусіць,
Бо робіць брак і хлусіць, хлусіць
Сябрам, начальству і заводу,
А ўрэшце — усяму народу.
Хлусні страшэнная хвароба
Вузлом звязала бракароба.
Палац будуе, — здаў барак,
З пальто ад сілы выйшаў фрак,
І кажа: «Не мая віна,
Што на яго расце цана».
Касцюм, што выштукаваў ён,
Вісіць, нібыта балахон.
Зноў скажа — не яго віна.
Ці не зашмат было віна?
Ён ледзьве поўзаў, быццам рак,
Хаваў чужы i ўласны брак.

Цяпер для ўсіх не навіна,

Што зверху сыплецца мана,
Заместа манны ў нас яна
Усталявалася здаўна.
Хто толькі дбае пра сябе,
Апошняе з-пад нас грабе,
Каб нам хутчэй пайсці на дно...

А берага i не відно.

26/VI—91