Недапісаная кніга

Пасерабрыла сівізна

А я ж лічыў жыццё бясконцым,

Што буду вечна малады,
Што i на выцвілай старонцы
Пакінуць след мае гады.

Зірну ў люстэрка — не змяніўся,

Зіма мінула i вясна,
Але, выходзіць, памыліўся —
Пасерабрыла сівізна
I скроні i густыя бровы,
Ну, а душа? Душа гарыць:
Да слова слова ніжа слова,
Каб не маўчаць, а гаварыць,

I гавару, што набалела,

Што радуе i што баліць,
Каб толькі не маўчаць, а смела
Казань, што кожны дзень смыліць.
Па радыё i з тэлекамер
Кажу, каб чулі з краю ў край,
Што душаць бруднымі рукамі
Народ дзесяткі-чорных зграй.

Хачу, каб верылі нашчадкі,

Што некалі усё міне,
I толькі застануцца згадкі
Аб нашай горкай старане.
Стаптанай, змучанай, прыгожай,
Што гаравала век сама
На рубяжах i раздарожжах,
А за яе радней няма.

І не было, i век не будзе.

Час непрыкметна прабяжыць...
Мы знікнем, але будуць людзі
I Беларусь па-людску жыць.

29/Х1—93

Першае чысло

Як рыку ашалелага асла,

Палохаюся першага чысла.

Снуюць чыноўнікі ў шыкоўных кабінетах,

Ix сцерагуць вярзілы у берэтах.

Тут не адзін укормлены узвод

Тых беражэ, што «дбаюць пра народ»,

Што галасіў за «мудры лад»,

Парламент i цвярозы ўрад,

Што на рабоце аж кіпіць да пены,

Каб першага чысла патроіць цэны,

Каб кожнаму набіць найбольш гузоў

I кошт узняць у тысячу разоў,

А жабраку на гузік i на лату

Узняць на два «зубры» зарплату.

Чыноўнікі стараюцца да поту

Сабе прыдумваць марную работу,

Нас абдзіраць з усіх бакоў

I суцяшаць мільёны жабракоў,

A прыхапкамі пасля «працы»

За лета збудаваць сабе палацы.

За тое, што яны трымаюцца пасад,

Мы кормім i Парламент i Урад,

Што ў нас забралі поснага масла,

А што ж адхопяць першага чысла?

Якое нас яшчэ чакае зло?

О, Божачка! Зноў першае чысло!