Недапісаная кніга

«Пакутнікам» за народ

Зрабіце ласку, не хварэйце за народ,

Ён сам ад ласкі вашае хварэе,
I з дня на дзень, i з году ў год
Ўсё скарачаецца i з голаду хірэе.

Зірніце, з торбамі спяшаюцца усе,

Штурмуюць i ларкі, i гастраномы,
Але ніхто нічога не нясе,
Бо пуста на паліцах, кашальках i дома.

«Рэформам» кожны быў спачатку рад,

Мы ўсе рублі на чорны дзень збіралі,
А чорны дзень прызначыў нам урад,
I ўсіх, як ліпку, злыдні абадралі.

Яны з трыбун крычаць: «Мы — за народ!

За ваша шчасце. Нашым планам верце!»
Аж захлынаюцца i крывяць рот,
А я малю: «Ад шчасця б не памерці».

Не бачаць злыдні нашае бяды,

За ўладу грызучыся ў цытадэлі.
Яны ад балбатні i ад нуды
Старых парадкаў вельмі захацелі.

«Інтэлігенты» ў першым пакаленні,

«Макрушнікі», «шасцёркі», «паханы»,
Каб толькі нас паставіць на калені,
Мільёны расстралялі без віны.

О, дзікі свет! Скажы, каму паверыць?

З якімі прайдзісветамі ісці?
Якою меркаю ix душы мераць,
Каго маліць, каго клясці?

Хто колькі варты? Што з ix кожны значыў,

Як ні стараўся, зразумець не змог,
Відаць, пакутнікамі кіраваць прызначыў
Люцыфер, а не мудры Бог.

Мы зведалі хлусню, кашчунства, здраду

На сотнях акрываўленых дарог,
Угневаны на змагароў за ўладу
Расплюшчы вочы, ўсемагутны Бог,

На Беларусь-пакутніцу зірні

I злітуйся, бо мы з Тваёй радні.

12/Х—93

I раманіст i лірык

Лірычная i чулая душа

Цяпер не варта ні граша.
Нікому лірыка не трэба,
Калі няма ні бульбы i ні хлеба,
Калі ў кватэрах хоць ваўкоў ганяй
I тысячы «зайцоў» на долар памяняй.
Трашчаць ад мяса i калбасаў рынкі,
Любуйся i глытай ад смагі слінкі,
Прамовы урадоўцаў слухай,
Патыліцу i лысіну пачухай,
Калі зацятыя змаганцы
Грызуцца за выгоды на «трасянцы»,
Упартыя, як тое пагалоўе,
Усё за дзяржаўнае двухмоўе,
Бо выракліся мовы роднай
I добра не валодаюць ніводнай.
Не трэба ім тэатры i культура,
Абы жыла наменклатура,
Бо ўеўся ім да самых нырак
I раманіст, i чулы лірык.
Мільёны ў ix для уласнай касты,
A раманісту — цюбічак зубное пасты.

Вось i гадай — чыя душа

Цяпер не варта ні граша.

5/ V—92