Недапісаная кніга

Смагa

У ліпені з ліп аблятаюць лісты, —

Спякота, i суша, i белае неба,
Гудуць, як гудрон, пад нагамі пласты
Гарачай парэпанай глебы.

Ні свежага ветру, ні кроплі расы,

Смуга i збялелае сонца ў зеніце,
Пустыя у неба глядзяць каласы,
Маўчаць перапёлкі, засмяглыя ў жыце.

Скруцілася лісце, нібы на агні,

На дубе, што век на самоце вякуе,
I толькі над полем каршун з вышыні
У жыце даўно перапёлку цікуе.

У студні, ў крыніцы — ні кроплі вады,

Любімае сонца за шчодрасць кляну я,
Бо сёлета нам не пазбыцца бяды,
Што кожнага з нас не мінуе.

Надыдзе зіма i сцюдзёнай, i поснай.

Няўжо Усявышні нас пусціць на звод
У гэты пакутны, сухі, высакосны,
Амаль што чарнобыльскі год?

27/VІІІ—92

Мара функцыянера

Хапай, рабуй i не саромся,

Але майго, глядзі, не руш,
А мала будзе, дабяромся
Да вашых змардаваных душ.

Забралі ўсё — зямлю i неба,

Сабе палацы узвялі,
A ў нас паціху хлеб, да хлеба,
I нават мову аднялі.

Ім трэба дзесяць слоў, не болей

Рэклама, бізнес, банк, экспрэс,
Валюта, бартэр, ежы уволю —
Каньяк, ікра, балык i секс.

Астатняе за глупства лічаць,

А каб суцешыць мужыкоў,
Чэчэнцаў, асецін паклічуць
Або растоўскіх казакоў.

«Хай нехта вякае: «Ду-ша!»

Нам долары. Вам — ні шыша!
Вось!»

10/X—92

Здані

Здаецца, што з кашмарных сноў

Вяртаюцца былыя здані,
Нам на пагібель зноў i зноў
Страшней за цвёрдае заданне.

Галеча, голад, смерць i кроў,

Разбой, рабункі i пажары,
I сцюжа дыхае з муроў
У чорныя ад гора твары.

Пагібель крочыць след у след...

Даўно без жаднае надзеі
Гібеем я i мой сусед,
А раскашуюцца зладзеі,

Дзялкі, хапугі, гандляры,

Фарцоўшчыкі i прайдзісветы
Дапялі да свае пары,
Дабіліся жаданай мэты.

Для нас — пагібель, ім — жыццё,

Памножанае на мільёны,
Сумленных гора, як асцё,
Даводзіць спакваля да скону.

Як занядбаны чалавек,

Маўчу, цярплю, ды не зміруся,
Што кінуты народ на здзек,
Што Беларусь — без Беларусі.

23/ХІ—93