Недапісаная кніга

Пасля адлігі закруціў мароз,
Ударыла сляпая завіруха,
Шыпшыннік у гародчыку аброс
Празрыстым лебядзіным пухам.

Усё наўкола так, як i было,

I застанецца да сканчэння веку,
Як i даўней, на свеце правіць зло,
Зямля i неба — у палоне здзеку.

Атручаны даўно вада i суша,

Усё жывое гіне без надзей,
I страшна, што скалечаныя душы
Не д'яблам, a людзьмі — ў людзей,

А можа, Люцыфер кіруе намі?

Чаму тады глядзіць спакойна Бог,
Як здзекуюцца над яго сынамі
Яго ж сыны, a ўратаваць не змог?

Калі Ты ёсць, усемагутны Божа,

Зірні, як мы канаем на крыжы,
Калі сабе ажыць не дапаможам,
Ты злітуйся i нам дапамажы.

Магчыма, ён i чуе енк народа,

Але наўрад збавенне прынясе,
А мы i раўнадушная прырода
Знікаем у пакутах пакрысе.

Канчаецца дваццатае стагоддзе

У бойках, у нянавісці, ў крыві.
Апамятайся i сябе, народзе,
На мір i на любоў благаславі.

* * *

Разбурым усё, давядзём да нуля,

На месцы былога нічога не будзе.
Магчыма, праз век ачуняе зямля
I стануць людзьмі незалежныя людзі.

Люты 1991

* * *

Мароз i снег. Над горадам дымы,

I сонца заінелае ў зеніце.
Лютуе люты, як i мы,
Заблытаныя у пякельным быце.

Узлёт паэзіі, высокі дух

Здрабнелі, захлынуліся ў нястачах,
Святы агонь душы амаль патух
I толькі тлее у жалобным плачы.

Падвопытны народ, заўжды распяты,

За што табе такі пакутны лес?
Твой боль, твае цяжкія страты
Не вытрываў бы нават i Хрыстос.

Hi Ён, ні Бог за нас не заступіўся:

Амаль стагоддзе — меч над галавой,
Што ў барацьбе з народам не ступіўся,
I пахне вецер свежаю крывёй.

Калі ж пазбавімся ад вечнай мукі?

Мароз i снег. Над горадам дымы...
Хоць бы збавення прычакалі ўнукі,
Якога ўжо не прычакаем мы.

17/11—92

* * *

Магчыма, гэта мой апошні снег

Завеяў сцежкі i чужую дачу,
Мне нейкі цень дарогу перабег
I напрарочыў новую няўдачу.

Самому крыўдна, што жыццё пражыў,

Не ведаючы, што такое святы,
Быў двойчы пад крыжом i на крыжы
Зняважаны, знявечаны, распяты.

Цярплю, бо распінаюць мой народ

Дзялкі i прайдзісветы так старанна,
І сорамна, што ўжо каторы год
У свеце нас завуць «Абсурдастанам»,

Бо выпаў нам такі няўмольны лес, —

Жывём, нібы праклятыя на свеце,
Начамі захлынаемся ад слёз
I дзівімся, адкуль бяруцца дзеці.

Нарэшце зразумелі,колькі гора

Прынесла легендарная «Аўрора».

15/11—92

9-я бальніца