Недапісаная кніга

Апошні кароль

Стары кароль любіў мастацтва,

Любіў, што людзі брагу п'юць,
Але лічыў за святатацтва,
Калі халопы не пяюць.

Халоп павінны быць вясёлы,

Удзячны мусіць быць народ,
Хоць з голаду пусцеюць сёлы
I недароды кожны год.
Скачы, халоп, спявай, халоп,
На радасць каралю,
А не пяеш, — падставіш лоб
Пад кулю ці пятлю.
Стары кароль любіў парады
I крыкі: «Слава каралю!»
I не было таму спагады,
Хто заікнецца: «Не люблю
I не шаную зроду
Я каралеўскага двара,
Усіх, як прэлую калоду,
На сметнік выкінуць пара!»
Скачы, халоп, спявай, халоп,
На радасць каралю
А не пяеш, — падставіш лоб
Пад кулю ці пятлю.
Усім паслам кароль казаў:
«Народ— мая радня.
Яго я ў тры вузлы звязаў,
А ён пяе што дня».
Няма ні хлеба, ні мукі,
Пасеклі вінаград,
Але спяваюць лайдакі,
Што ў каралеўстве — лад.
Скачы, халоп, спявай, халоп,
Паціху каралю,
Што хутка ён падставіць лоб
I шыю пад пятлю.
Ды ўжо кароль пачуць не мог,
Як лаюць караля,
Бо зніклі у яго з-пад ног
I зэдлік, i зямля.
Усе глядзелі мужна
На новую пятлю
I заспявалі дружна
Пракляцце каралю.
А пасланцы Еўропы
Расказвалі другім,
Як смелыя халопы
Спявалі новы гімн.

19/ХІ—79

О колькі паэтаў!

На кніжных паліцах — паэты, паэты:

Гамер, i Гусоўскі, i Байран, i Блок;
Санеты Петраркі, i лірыка Фета,
І Хлебнікаў — неразгаданы прарок.

Я чую ix голас з далёкіх стагоддзяў,

Вандрую за імі, нібы Адысей.
У Дантава пекла мяне пры народзе
Не раз i не два заганяў фарысей.

Чытаю, чытаю. О колькі паэтаў!

О колькі пачуццяў, каханняў, трывог,
Тэрцын, трыялетаў, актаў i санетаў
У памяці я назаўсёды збярог.

Гартаю Верхарна, Віёна, Шэкспіра,

П'янею ад шчасця, а не ад віна.
У кожнага лірыка — звонкая ліра,
A ў нашага брата — глухая струна.

Ну, чым я суцешу? Пра што гавару я?

Навошта за рыфмаю рыфму ганю?
Калі я свайго чытача расчарую,
Я толькі сябе аднаго i віню.

Калі не даруе, няхай дакарае,

Я крэслю радкі, каб не быць у даўгу,
І толькі любоў да пакутнага краю
Ніяк скасаваць i забыць не магу,

Бо слова натхняе, адвечнае, матчына,

Таму i хвалююся i не маўчу.
Кал i невыносна, Купа лаву «Спадчыну»
Заместа світальнай малітвы шапчу.

3/VIII—92

Мая Беларусь

Скакала, смяялася, пела,

Гасцям засцілала абрус,
Усё неабходнае мела,
Глядзела на кожнага смела,
I раптам ад гора збялела,
I ад пакутаў ссівела
Мая БЕЛАРУСЬ.

8/VIII—91