Недапісаная кніга

Часовыя госці Зямлі

Мне болей нічога не трэба,

Не будзе патрэбна пасля.
Было б толькі чыстае неба
I шчодраю наша зямля.

Мы толькі часовыя госці,

Мы знікнем, нібы не было,
I памяць, i грэшныя косці
Развеюцца ўрэшце на тло.

Пакутнікі прыйдуць другія,

Магчыма, i ў будучы час
Закруцяць ix тыя ж стыхіі,
Што мучаць, як мучылі нас.

Пад знакам крывавага Марса

Спазналі мы ўсё, што змаглі,
Мы — ўдзельнікі драмы i фарса, —
Часовыя госці Зямлі.

Прыйшлі мы свой век узвялічыць,

Усе таямніцы спазнаць,
А нас пустадомкамі клічуць,
Майстрамі усё руйнаваць.

Атручаны космас i глеба,

Нам грозіць i летам зіма,
Бо ўжо ні сумлення, ні хлеба,
Hi змены надзейнай няма.

Нічога мне болей не трэба, —

Бяду даганяе бяда.
Былі б толькі чыстае неба,
Сумленне, Зямля i вада,

А нашы атрутныя спадкі

Каб зноў палыном не ўзышлі,
Каб кволыя нашы нашчадкі
Па-людску за нас пажылі.

Літанне

He Багі абпальваюць гаршкі,

He Багі даруюць нам грашкі,

Не Багі прыдумалі закон

I жыццё паставілі на кон,

Не Багі нам абяцалі «шчасце»,

А злачынцы, што умелі красці,

Не Багі стварылі лад благі, —

Над Багамі ў нас былі ба-гі,

Вартыя суда i пакарання,

Бо сагнулі ўсіх у рог баранні.

Грэх народ ніколі не даруе,

Тым, хто кіраваў i так кіруе.

Хто усё ж няшчасным дапаможа,

Калі ты не злітуешся, Божа?

На апошняй ракавой мяжы

Бедным i няшчасным памажы.

3/VI— 92

Пад небам Беларусі

Хацеў накінуць на сябе пятлю,

Бо змогся ад жыцця такога:
Здалося, што нічога не люблю,
Што скончылася i мая дарога.

I больш ужо няма куды ісці,

Ніколі ўжо не вырвацца на волю,
Бо не было ў маім жыцці
Нічога, апрача бяды i болю.

Зірну наўкол праз вузкае сіло,

Убачу свет іскрысты i бясконцы,
I раптам нечакана узышло
I засляпіла вочы сонца.

На вецці, на ігліцы, на лістах

Дрыжаць, нібы вясёлкі, завушніцы,
I адышоў пякельны страх,
Ударыў звон далёкае званіцы.

Хвіліна за хвілінаю бяжыць.

Кляну сябе i сам сабе клянуся,
Што,як ні горка, трэба жыць
У Беларусі i для Беларусі.

2/VIII—91