Недапісаная кніга

БЕЗНАЗОЎНЫЯ ЭЛЕГІІ

* * *

Наперадзе — нічога.

Усё ў мінулым.
На успамін находзіць
Успамін
Забытым словам,
Незнаёмым гулам,
I я на адзіноце
Не адзін:
Вяртаюцца з нябыту,
Як жывыя,
Вясёлыя з іскрынкамі ў вачах
Сябры,
I раздарожжы крыжавыя,
I грозный сузор'і
Па начах.
Знікае ўсё.
Стажары толькі свецяць,
I Месяц у зеніце малады.
Мінае ўсё на белым свеце,
I пыл заносіць нашыя сляды,
Па вольна, непрыкметна — назаўжды.

* * *

Ці то на яве, ці то ў сне,

Калі было да болю млосна,
У поўнач выпаў першы снег
На поле, на шляхі i сосны.
Да рання, можа, даляжыць,
Хоць горка, але трэба жыць!

* * *

Нікому не трэба ні вершаў, ні прозы, —

Ад «шчасця» народ i п'яны, i цвярозы,
Hi кніжак не трэба, ні фільмаў, ні песень,
Бо душы ўкрывае атрутная плесень.
Галеча i голад, вар'яцкія цэны,
I толькі балююць адны бізнесмены,
Хапугі, зладзеі, дзялкі, прайдзісветы,
Што нас заклікалі да светлае мэты,
Гуляюць, шыкуюць i смачна жаруць,
I торбу, i кій у старцоў адбяруць.

* * *

Мінае жыццё, a нічога не маю, —

Чужое усё, i нічога свайго.
Дзіўлюся, што неяк жыву i трываю
З бяссоннем, адчаем i вечнай тугой.
Вышукваў радкі дзеля ўласнай уцехі:
Збіраліся кніжкі, а часам тамы,
А нехта цягаў чарапіцу на стрэхі,
На лазню, гараж, на веранды, дамы.
Я ім не зайздрошчу, хоць сам i бяздомны,
Сціраю слязінку з шчакі кулаком,
Бо я, бесхацінец з маленства патомны,
Застаўся няўдачнікам i дзіваком.
З чаго пачынаў, тым свой круг замыкаю,
Гады прашумелі, нібы лістапад,
У змроку брыду i кагосьці гукаю,
А вецер мой голас адносіць назад.

* * *

За вокнамі — лютаўскі дождж i слата,

I кожная шыба дрыжыць i слязіцца,
Уласны свой лёс дачытаю з ліста
У цеснай палаце дзевятай бальніцы.
У дымнай смузе дагараюць агні.
О колькі бяды i пакутаў на свеце!
Бальніца трызніць у начной цішыні,
І толькі у моргу агеньчыкі свецяць.

17/11—91

9-я клінічная бальніца

* * *

И равнодушная природа

Красою вечною сиять...

А. Пушкін