Недапісаная кніга

Шукаю усмешку

Іду па праспекце...

На рынак бягу,
За горад спяшаюся пешкі
I, як ні шукаю, знайсці не магу
Ніводнай вясёлай усмешкі.
Дзяўчынка ідзе з матыльком на плячы,
Закушаны вусны, нахмураны бровы,
Глядзяць спекулянты, нібыта сычы,
I клоўн, як хмара, суровы.
Ад гора заплакаць гатоў афіцэр,
Бяздомны,. бяззбройны i кволы,
I толькі разбэшчаны міліянер
Здаволены ўсім i вясёлы.
Глядзіць ён на ўсіх з вышыні i здаля,
Усё яму лёгка ўдаецца,
Смяецца ён з беднасці i з мазаля,
З сумленных i шчодрых смяецца.
ён рабчыкаў смажыць, жуе ананасы,
Але жабраку i капейкі не дасць,
Былы прадстаўнік гегемоннага класа
За долар набудзе душу i прадасць.
Чарга за чаргой, як вужака віецца.
А што там даюць, кілбасу ці віно?
Іду па праспекце, — ніхто не смяецца,
I дзеці смяяцца адвыклі даўно.

5—6/VIII—92

Каму мы трэба?

«В республике один военный

приходится на 4З человека

населения».

Былы міністр абароны Рэспублікі Беларусь генерал-палкоўнік П. П. Казлоўскі. («Известия» № 207—1992 г.)

Скажыце мне, таварыш генерал,
Хто нам вайною пагражае,
Які урад, які кагал,
Каму патрэбны нашы ураджаі,
I наша нафта, золата i медзь
I нават вашы дачы i нагоны?
Не толькі вораг, нават i мядзведзь
Уцёк даўно з чарнобыльскае зоны,
I толькі ледзь партрэт яго ліпіць
З вавёркаю на хліпкай асігнацыі,
А за яе не проста нам купіць
У слуцкіх бэрах бэры радыяцыі.
Ix больш за танкаў i ракет
Баяцца i на Захадзе i Усходзе,
А вы дасюль марочыце ўвесь свет,
Што генералы дбаюць аб народзе,
Што днём i ноччу сцерагуць яго
З зямлі, вады i нават з неба,
Ды толькі невядома ад каго,
Каму мы з радыяцыяю трэба.
Хіба аматарам збівання груш
I віртуозам выхавання «матам»,
Таму на карках сарака трох душ
Сядзіць адзін нахлебнік з аўтаматам
І трэба кожнага адзець i пракарміць,
Салдата — кашаю, начальства —
сервелатам
А зможа нас найлепш абараніць
Не аўтамат, а «вызвалены» атам.

24/IX—92

Змена — змене

«...узмацніць барацьбу з аргані заванай

злачыннасцю i карупцыяй».

З пастановы Саўміна РБ 24/ІХ—92 г.