M. A. Bulgakov

– Mi petas vin, Ivano Nikolaicx, vin ja cxiu konas! - la alilandano elposxigis la hieraùan numeron de «La Literatura Gazeto», kaj sur la unua pagxo la poeto rekonis sian portreton kaj sub gxi sian versajxon. Tamen tiu atesto pri liaj famo kaj gloro, kiu gxojigis lin hieraù, nun ne estis al li agrabla.

– Mi pardonpetas, - li diris kuntirinte la brovojn, - cxu vi povus atendi unu momenton? Mi volas diri du vortojn al la kamarado.

– Ho, kun plezuro! - respondis la nekonato. - Tiel bone estas cxi tie sub la tilioj, kaj cetere mi havas tempon.

– Aùskultu, Micxjo, - flustris Senhejmulo, tirinte la redaktoron flanken, - ne turisto li estas, sed spiono. Rusa elmigrinto, ensxteligxinta cxe nin. Postulu de li la legitimilon, aliel li eskapos!…

– Vi opinias do…? - alarmigxis Berlioz, kaj pensis: «Ja li pravas!»

– Nu certe, fidu min, - arde flustris en lian orelon la poeto, - li stultumas por kolekti iajn informojn. Vi ja aùdis, kiel li parolas ruse, - la poeto per oblikva rigardo observis la nekonaton por preventi ties fugxon, - iru ni lin reteni, aliel li eskapos…

Senhejmulo tiris je la mano Berliozon al la benko.

La nekonato ne plu sidis, sed staris apud gxi, tenante en la mano libreton kun malhele griza bindajxo, densan koverton el bona papero kaj vizitkarton.

– Pardonu al mi, ke entuziasmigxinte pro la diskuto mi forgesis prezenti min. Jen miaj karto, pasporto kaj invito veni Moskvon por konsilado - impone diris la nekonato, sagace rigardante la du literaturistojn.

Tiuj konfuzigxis. «Diable, li cxion aùdis…», pensis Berlioz, kaj gxentile gestis, ke li ne intencas ekzameni la dokumentojn. Dum la alilandano estis prezentanta ilin al Berlioz, la poeto rimarkis sur la karto la vorton profesoro, presitan en fremdaj, latinaj literoj kaj la komencliteron de la familinomo, duoblan von: W .

– Tre agrable, - konfuzite balbutis Berlioz, kaj la alilandano reenposxigis la dokumentojn.

Tiamaniere la rilatoj estis restarigitaj, kaj la triopo residigxis sur la benkon.

– Cxu vi, profesoro, estas invitita kiel konsilisto? - demandis Berlioz.

– Jes, kiel konsilisto.

– Vi estas germano, cxu? - konjektis Senhejmulo.

– Cxu mi? - redemandis la profesoro kaj subite enpensigxis. - Nu jes, plie germano…

– Vi eminente parolas ruse, - rimarkis Senhejmulo.

– Ho, mi estas poligloto kaj scipovas tre multajn lingvojn.

– Kiu estas via fako? - demandis Berlioz.

– Mi estas eksperto pri nigra magio.

«Jen bele!» - klakis en la kapo de la redaktoro.

– Cx-cxu pri tiu fako oni volas konsulti vin cxi tie? - li balbutis.

– Jes, pri tiu fako, - konfirmis la profesoro kaj klarigis: - Cxi tie en la Sxtata biblioteko oni malkovris aùtentajn manuskriptojn de Gerberto el Aùrilako , magiisto de la deka jarcento. Necesas, ke mi ilin malcxifru. Mi estas la sola fakulo en la mondo.

– Ah ha, vi estas historiisto, cxu? - kun grandaj faciligxo kaj estimo demandis Berlioz.

– Mi estas historiisto, - jesis la profesoro kaj maltrafe aldonis: - Hodiaù cxe la Patriarhxa okazos kurioza historio!

Kaj denove tre ekmiris la redaktoro kaj la poeto. La profesoro mansignis, ke ili proksimigxu, kaj kiam ili sin al li klinis, li flustris:

– Atentu, ke Jesuo ekzistis.

– Vidu, profesoro, - igis sin rideti Berlioz, - ni estimas viajn grandajn sciojn, sed pri tiu demando ni staras sur alia vidpunkto.

– Necesas nenia vidpunkto! - respondis la stranga profesoro, - tute simple: li ekzistis, nenio plu.

– Tamen oni bezonas ja ian pruvon… - komencis Berlioz.

– Nenia pruvo estas bezonata, - respondis la profesoro. Li ekparolis nelaùte kaj cxiuj fremdajxoj de lia prononco ial malaperis: - Cxio estas simpla. En blanka mantelo kun sangrugxa subsxtofo, frumatene je l’ dek kvara tago de la printempa monato Nisan’ …

2

PONCIO PILATO

En blanka mantelo kun sangrugxa subsxtofo, frumatene je l’ dek kvara tago de la printempa monato Nisan’, Poncio Pilato , la prokuratoro de Judujo, kavaleriane trenante la plandumojn, eliris en la portikon inter la du aloj de la palaco de Herodo la Granda.

Pli ol ion ajn en la mondo la prokuratoro abomenis la odoron de roza oleo, kaj nun cxio aùguris malbonan tagon, cxar gxi persekutis lin ekde la matenigxo. Sxajnis al li, ke la cipresoj kaj palmoj en la gxardeno versxas la rozan odoron, ke malbeninda roza flueto miksigxas al la leda kaj sxvita odoro de lia eskorto. Amara fumeto penetris la portikon de trans la supra gxardenteraso, de pavilonoj en la posto de la palaco, kie, veninte al Jersxalaim kun la prokuratoro, kvartiris la Unua kohorto de la XII Fulma legio ; kaj al la fumeto, indikanta ke la centuriaj kuiristoj komencis prepari la tagmangxon, miksigxis la sama grasa roz’odoro. Ho, dioj, dioj, pro kio vi min punas?

«Nu jes, sendube! Tio estas gxi, gxi denove, la nevenkebla, terura hemikranio, malsano cxe kiu doloras duono de la kapo. Kontraù gxi ne ekzistas rimedo, malestas kuraco. Mi provu ne movi la kapon.»

Braksegxo jam estis pretigita sur la mozaika planko cxe la fontano. Sen rigardi iun ajn, la prokuratoro sidigxis sur gxin kaj etendis la manon flanken.