Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...

* * *

Кругло, мало балоцечка,

Там хадзіла малодачка,
Сеяла расу-красу:
— Расці, мая раса-краса,
I тонкая й вісокая,
На лісціка шырокая.
Kaлi буду ў мамулькі,
Тады буду паліваці,
Калі буду ў свёкаркі,
Тады буду забываці.
З каранём цябе вырву,
За тын цябе кіну.
Няхай цябе коні стопчуць,
Няхай цябе свінні сточуць.

* * *

А лятала шэра перапёлка

А па чыстым полі, а лятала.
А шукала шэра перапёлка
Сваіх дробных дзетак, а шукала.
А не знайшла шэра перапёлка
Сваіх дробных дзетак, ой
не знайшла.
Толькі знайшла ды яна
гняздзечка,
Цёплае мясцечка толькі знайшла.

А хадзіла горкая сіротка

Ды па чыстым полі, ой хадзіла.
А шукала сваіх татку з мамкай,
ай шукала.
Ды не знайшла сваіх татку з
мамкай,
Ды не знайшла.
Толькі знайшла сцюдзёну
крынічку,
Халодну вадзічку толькі знайшла.

* * *

Пара, жонкі, дамоў ісці,

Пагубляла зара ключы.
А хто мае ключы знойдзіць,
За караля замуж пойдзіць.
Адна дзеўка ключы знайшла,
За караля замуж зайшла.

* * *

А я жала да вечара,

Забалела сярэдзіна.
Забалела сярэдзіна,
I душу я звярэдзіла.
А мой свёкарка згадлівы,
А мой свёкарка спагадлівы.
Ён лазеньку выпаліў,
З душы смутак выпыліў.
I наламаў бярэзнічку,
Папарыў мне сярэдзінку.
Ой, белая бярэзіна,
Баліць мая сярэдзіна.

ТАЛАКА

Талачу, талачу —

талакі не ўняць...

* * *

Талачу, талачу — не талочыцца.

Не даюць гарэлкі, мне не хочацца.
Талака, талака — талакі не ўняць.
Не дадуць гарэлкі, не буду пяяць.
Казалі на мяне, што я п'яніца,
Я ў свайго свёкаркі ўся парадніца.
Казалі на мяне, пасялушачка,
Я ў свайго свёкаркі весялушачка.
Я пайду малада быстрай ракою,
Абламлю каліну правай рукою.
А тая каліна ды ў руцэ звяла,
Я свайго свёкарку ў госцейкі звала.
Я й піва варыла, мёд саладзіла,
Я свайму свёкарку ўсё не ўгадзіла.
I піва не п'яна, мёд не салодак.

* * *

Нядоля, нядоля, свёкарка, твая,

Не п'яна, не п'яна талака мая.
Нядоля, нядоля, няшчасце мае,
Не любіць свякроўка йменніка
майго.
Шлець мяне маладу ў Дунай па
ваду.
I пятух не прапеў, гусак не
крыкнуў.
Я іду па ваду, тоячы крыўду.
— Не стукні, не грукні, суды
беручы,
Не ступі няроўна, ваду несучы.
A нясі вадзіцу паціхусеньку,
A стаўляй вадзіцу памалюсеньку.
Каб твая вадзіца не пліхнулася,
Каб твая свякроўка не абачхнулася.

Стукнула, грукнула, суды [⁵

] беручы.Як пачуў міленькі, коні пасучы.
— Пастаў, мілая, не ходзі вады,
На рацэ паставіў туман невады.
Я коні напасу й вады прынясу.

Заняўся, заткаўся а дзень малады,

Прынясла з Дунаю свякроўцы
вады:
— Во табе, мамулька, свежая вада,
Напіся, памыйся з поўнага вядра.
— Я цябе, нявестка, не вады слала,
Я цябе нявестка, з свету зжывала.
— Ты мяне, свякроўка, дзеўкаю
знала,
Нашто ж ты ,мамулька, за сына
брала?